Pyreneeënoversteek 2007

Bestanden presentatie april 23, 2009

Hier zijn we er dan mee (telkens nog eens doorklikken in de nieuw geopende pagina):

Verslag Pyreneeënoversteek 2007 (10MB)

Pyreneeënoversteek 2007 in cijfers

Parcoursoverzicht Pyreneeënoversteek 2007

Verslag Rondom Vall d’Aran 2008 (6MB)

De powerpoint van de presentatie – met in voetnoot bij de slides de meeste info die ik tijdens de presentatie heb gegeven met extra links – heb ik in 4 geknipt. Het zijn telkens bestanden van enkele tientallen MB waarvan het downloaden wat tijd in beslag kan nemen.

Presentatie – deel 1 (Atlantische Oceaan -> Balaitous) – 53MB

Presentatie deel 2 (Vignemale -> Monte Perdido) – 19MB

Presentatie deel 3 (Neouvielle -> Aneto) – 77MB

Presentatie deel 4 (Aiguestortes -> Canigou) – 35MB

Foto’s van m’n Pyreneeëntochten zijn ook hier te vinden: http://picasaweb.google.co.uk/wvdoorne

Wie nog vragen heeft kan me bereiken op: wvdoorne@hotmail.com

Presentatie 23/04/2009 maart 22, 2009

Bijna 2 jaar na datum ben ik door de Oost-Vlaamse Bergsportvereniging overhaald om eindelijk mijn eerste (en waarschijnlijk ook enige) presentatie te geven over mijn Pyreneeënoversteek in 2007.

Het wordt een visuele traktatie waarbij we het gebergte van west naar oost zullen oversteken met de belangrijkste bergtoppen, waarvan we de hoogste drie zullen beklimmen, als aanknopingspunten. Het is mijn bedoeling om het in de eerste plaats over de Pyreneeën zelf te hebben, en niet zozeer over mijn tocht. Die wordt wel de rode draad doorheen het hele verhaal. Het geheel is doorspekt met anekdotes en honderden foto’s, een selectie uit wat ik heb verzameld in mijn 90 dagen in de Pyreneeën de laatste 2 jaar.

Alles gaat door op 23/04/2009 in de lokalen van de Koninklijke Roeivereniging, Kanodreef 1 te Gent (tegenover het GUSB aan de Watersportbaan). De presentatie begint om 20u en zal zowat twee uur duren, met een pauze tussenin.

Officiële aankondiging van de OBV: http://www.oostvlaamsebergsportvereniging.be/event.php?id=273

Hopelijk mag ik jullie massaal verwelkomen!

Tochtoverzicht februari 28, 2008

Na lange tijd laat ik nog eens iets horen.

Ik heb de laatste weken een overzicht gemaakt van de hele tocht zoals ik die heb gelopen. Etappeindelingen, looptijden over elk traject, … Een mooi overzicht voor mijzelf en hopelijk zowat de Bijbel voor iedereen die (delen van) deze tocht zou willen lopen. Bij de looptijden dient opgemerkt dat deze heel afhankelijk waren van het gevoel in mijn benen, de weersomstandigheden, eventuele medewandelaars, enzovoorts. Ze kunnen dus wel een zekere referentie vormen om de duur van bepaalde trajecten in te schatten, maar ook niet meer dan dat. De volledig afgewerkte versie is nu hier te vinden : parcoursoverzicht.pdf

Daarmee zit mijn werk ivm de tocht van vorige zomer er helemaal op en kunnen we aan de zomer beginnen denken die voor de deur staat.  Komende juli trek ik opnieuw drie weken richting Pyreneeën, grofweg het Vall d’Aran, de Aiguestortes en het Maladeta-massief. Het belooft een prachtige en uitdagende tocht te worden via soms weinig belopen routes. Als de weergoden willen meewerken hoop ik op enkele dagen van het einde op de top van de Aneto te overnachten, het dak van de Pyreneeën. Een routeplanning is hier te vinden : Pyreneeëntocht 2008

Intussen begint het er trouwens heel erg naar uit te zien dat ik in 2011 een nieuwe supertocht van niet minder dan 9 maanden zal lopen, maar daarover kan ik voorlopig nog weinig verklappen.

En om af te sluiten nog groot nieuws : er is een nieuwe hikingsite geboren, namelijk http://www.hiking-info.net. Het moet een trefpunt worden voor hikers uit de hele Benelux, waar op termijn enorme hoeveelheden informatie komen. Ik ben er, net als enkele andere Pyreneeënzotten, actief op het forum. Kom eens een kijkje nemen.

Verslag september 12, 2007

Het verslag is af! Het schrijven ervan heeft bijna evenveel tijd in beslag genomen als het lopen van de tocht zelf. Let niet op de taal- en schrijffouten die er onvermijdelijk ingeslopen zijn. Geniet ervan, en hopelijk is het nog bruikbaar voor mensen die ook eens Pyreneeën-waarts willen!

Foto’s staan op de fotopagina (zie menu) en ook op : http://www.flickr.com/photos/wvdoorne/sets/72157602281153110/show/

Tocht in cijfers

Verslag: Westelijke Baskenland (Saint-Jean-de-Luz – Saint-Jean-Pied-de-Port)

Verslag: Oostelijke Baskenland (Saint-Jean-Pied-de-Port – Lescun)

Verslag: Béarn-Balaïtous (Lescun – Cauterets)

Verslag: Vignemale-Ordesa-Gavarnie (Cauterets – Torla – Gavarnie)

Verslag: Perdido-Posets (Gavarnie – Benasque)

Verslag: Langs de Aneto en door de Aiguestortes (Benasque – Espot)

Verslag: Niemandsland langs de grenskam (Espot – Mérens-les-Vals)

Verslag: Van Carlit naar Canigou (Mérens-les-Vals – Amélie-les-Bains)

Epiloog

Panorama’s september 4, 2007

Ze zijn er eindelijk, de eerste panorama’s vanop de grote Pyreneeëntoppen.

Zelfs de niet echt oplettende kijker zal opmerken dat er nog serieus aan geknipt moet worden en dat er hier en daar nog een plakfout is ingeslopen… definitieve versie volgt later wel eens. Zie de fotopagina, onderaan !

En de zee bleek onbereikbaar… augustus 29, 2007

Gegroet !

Niet vanuit een donker kamertje van het Santiagogenootschap of een of ander louche internetcafé deze keer, maar gewoon van thuis. En zoals de titel laat vermoeden : Neen, dit is niet het zegebulletin dat normaal ongeveer rond deze tijd had kunnen binnenlopen. Gestrand letterlijk in het zicht van de streep. Ik heb de zee gezien, maar ze niet bereikt. Het is geëindigd op een manier die ik niet bepaald had verwacht. Niet omdat ik mentaal ben gekraakt, niet omdat ik ergens tussen de stenen ben blijven hangen in een blokkenveld, niet omdat ik in de ochtenddauw van een steile grashelling naar beneden ben gesjeesd. Het is geëindigd met een appelflauwte voor een bankautomaat in de drukste winkelstraat van Amélie-les-Bains.

De dag voordien had ik in de namiddag nog de Pic du Canigou overwonnen, met z’n 2784m en een lange klauterpassage op het einde de laatste grote hindernis van de oversteek. Na de Canigou zijn de Pyreneeën eigelijk gewoon gedaan. Ik herriner me nog dat ik op de top een lichtjes euforisch gevoel had : In de diepte lag de kustvlakte en zag in de verte voor het eerst de zee blinken. Het was een magisch moment. Nog 4 korte etappes over makkelijke paden en de zee zou worden bereikt. Het kon eigelijk niet meer mislopen… De volgende ochtend ontbeet ik terwijl de eerste zonnestralen werden gereflecteerd op het Meditterane water. Het zou een laatste vervelende dag worden : een eindeloze afdaling van 8 uur in de zon, van helemaal boven in de bergen tot in de vallei, op nauwelijks 200m hoogte. Het was al heel warm ’s morgens en ik dronk tijdens het wandelen zo’n 8 liter water, in dit weer een beetje mijn gemiddelde. En hoe meer ik daalde, hoe warmer het werd, tot 35 graden in de vallei.

Om 16u bereikte ik eindelijk Amélie-les-Bains. Ik zweette heel hard, ik had er net een week opzitten in temperaturen onder de 10 graden. Deze plotse hitte kwam behoorlijk hard aan. Ik liep naar een bankautomaat om geld af te halen om mijn treinticket naar huis te gaan kopen voor wanneer ik binnen een paar dagen de zee ging bereiken (daar was ik nogal zeker van). Terwijl ik aan de automaat stond begon het plots allemaal te draaien. Ik probeerde me nog te ondersteunen met m’n wandelstokken maar donderde hopeloos buiten westen op de straatstenen.

Een paar seconden later ontwaak ik. Probeer op te staan maar val terstond opnieuw bewusteloos. Mensen komen te hulp gelopen, men belt de 100. Voor ik het goed en wel besef lig ik in de ambulance aan de baxter. Zware dehydratatie is de vaststelling van de dokter en ze willen me naar het ziekenhuis. Ik begin me stilaan als een slachtoffer te voelen en dat bevalt me niet, ik voel me eigelijk helemaal niet slecht. Maar ik neem wel een hele zware beslissing : Als dit het laatste deel van de tocht is, kan ik er maar beter gewoon mee stoppen. Voor de komende dagen werd nog 35 tot 40 graden voorspeld en dan wordt het gewoon roofbouw op mijn lichaam. En nu gebeurde het wel in een winkelstraat, maar wat als me morgen hetzelfde overkomt op een paddeke waar misschien vijf à tien mensen per dag passeren? Nee, dan kon ik er maar beter mee stoppen. Ik had me het einde van de tocht wel anders voorgesteld : Geen zoete tranen van geluk en trots terwijl ik de golven langs mijn benen voelde glijden, maar zure tranen van ontgoocheling en frustratie in een ambulance die met loeiende sirenes tegen een rotvaart naar het ziekenhuis van Céret reed.

Intussen, twee dagen later, is de grootste ontgoocheling eigelijk al doorgespoeld. Oke, de symbolische kers op de taart mag dan wel ontbreken, maar ik heb gewoon twee onvergetelijk zalige maanden achter de rug : De echte Pyreneeën heb ik eigelijk wel gedaan (een paar bultjes van goed 1000m op het einde dus niet meegerekend 😉 ), ik heb enkele van de hoogste en mooiste toppen van het gebergte beklommen en heb een pak intressante mensen ontmoet waarmee nu volop om en weer wordt gemaild. Nee, het zijn twee fantastische maanden geweest, een tocht zoals ik er misschien nooit meer één zal maken. Al moet ik toegeven, stilletjes wordt al gebroed op plannen voor volgend jaar, al wordt het dan allemaal iets minder extreem.

Een grand merci aan enkele mensen is zeker op z’n plaats : Aan m’n mammie en m’n pappie, voor de (bijna) onvoorwaardelijke steun bij dit project, voor het betalen van m’n voedsel onderweg, voor het dagelijks doorsturen van de noodzakelijke weerberichten, en voor nog zoveel meer! Ik zal volgend jaar eens wat meer den afwas doen 😉 Aan Joris, Goedele en Nicolas, voor het fijne gezelschap onderweg. Aan een heleboel mensen, maar toch vooral Ivo, Joery en Stefan, voor zeer welkome opmerkingen en suggesties ivm het gekozen parcours. Aan al m’n vriendjes en vriendinnetjes, voor de steun op voorhand en voor de berichten onderweg (die ik door tijdsgebrek lang niet allemaal heb kunnen beantwoorden). En, last but not least, aan alle sponsors van het Membol Social-project, voor het engagement om mee te willen werken aan en te dromen van een betere wereld. Want wat ik zeker meeneem uit de laatste twee maanden : dromen zijn niet altijd bedrog.

Een fotoselectie volgt over een paar dagen !

Groetsels

Willem

https://pyreneeenoversteek.wordpress.com

En nog voor een allerlaatste keer : de dag per dag :

Woensdag 22/08 : Onder een grijze hemel en ijzige wind terug de bergen ingetrokken via de Porteille de Bésines en vandaar doorgestoken naar het enorme Etang de Lanoux. Landschappen die een beetje aan het Posets-massief deden denken. ’s Avonds mee mogen genieten van de BBQ van drie bouwvakkers uit Perpignan, die de cabane bij het meer hadden ingepalmd.

Donderdag 23/08 : Vandaag stond de Pic Carlit op het programma, een vrij delicate klim tot 2923m. Het einde van de regen afgewacht en rond 12u het licht op groen gezet voor de beklimming. Samen met 2 coole franse studenten. Op de steile flanken van de berg verzeilden we echter in een hevige hagel- en sneeuwbui bij temperaturen nauwelijks boven het vriespunt. De meest heroïsche klim van de tocht in extreme weersomstandigheden. Eenmaal boven trok het heel even open. Tijdens de afdaling werden de buien enkel heviger. Aan Etang de Trebens had ik er genoeg van. Ik zette de tent naast een schuilhutje bij het meer waar ik op z’n minst droog kon koken en eten.

Vrijdag 24/08 : Eindelijk zon! Alle contrast dat gisteren ontbrak bij de Lacs de Carlit was nu plots wel aanwezig. Een heerlijke tocht in de vroege ochtend. Daarna was er een hele lange doorkruising van de vlakte richting Puigmal-massief. In Llivia inkopen gedaan voor 4 dagen. In de late namiddag nog het Valleé D’Eyne ingetrokken. ’s Avonds stond de kilometerteller op net geen 40.

Zaterdag 25/08 : In voorbijschietende mistflarden richting grenskam getrokken, waar het zo hard waaide dat ik soms mijn handen voor mijn mond moest houden om te kunnen ademen. Na de Pic de Noufonts (2861m) trok het plotseling helemaal dicht. Gelukkig stond er de schitterende stenen abri op de col wat lager om de bui uit te zitten. Die duurde uiteindelijk toch anderhalf uur. Het was dus al snel redelijk laat en de kam verder richting Pic du Géant zag er niet zo simpel uit dus ging ik verder via de GR11. In de namiddag nog een fantastische tocht over de grote groene vlakten ten oosten van Ull de Ter. Enorme vlakten op 2300m, een heel vreemd landschap. Ik bivakkeerde bij de bron van de Mantet en kreeg ’s avonds nog een prachtige zonsondergang vanop de top van de Roc Colom (2507m). Een prachtige dag.

Zondag 26/08 : Toch weeral grijze lucht en wat gedruppel ’s ochtends. Een enorme kudde gemzen langs om via de kam door te trekken naar het Canigou-massief. Het weer was intussen verbeterd dus verliet ik het gebruikelijke HRP-traject om via de Pic Rouge over de kam door te steken naar de Gours de Cady. Een prachtige tocht maar toch met enkele pittige passages. Lang getwijfeld of ik vanmiddag nog de Canigou zou beklimming en doorsteken naar Cortelets. De locals hadden me immers verteld dat de Serra de Roc Nègre te moeilijk was. Ik waagde het er uiteindelijk op en klauterde zonder veel problemen richting top (2784m). Van hier zag ik voor het eerst de zee en dacht ik dat het allemaal stilaan in the pocket was…

Maandag 27/08 : De hitte hing er al van ’s morgens vroeg. Na het mooie Balcon du Canigou was het een hele lange en niet echt beklijvende afdaling richting vallei. De hitte wordt stilaan verschroeiend en ondanks het feit dat ik de ene liter water na de andere binnengiet raak ik gedehydrateerd. Aan een bankautomaat in Amélie-les-Bains stort ik in elkaar en kort daarna lig ik aan de baxter van het ziekenhuis in Céret. De tocht zit erop.

Harde tijden, maar… augustus 21, 2007

Ahoi wederom !

Jaja, het superstuk zit erop, en ik leef nog! Maar zoals de titel wel al zegt, ik heb het niet bepaald cadeau gekregen de voorbije week. Ten eerste waren er al het superzware parcours en de quasi niet belopen routes (2 dagen geen enkele andere wandelaar tegengekomen!), maar daarbij kwam dan ook nog het feit dat het weer de voorbije dagen alweer de wispelturige toer is opgegaan. Exact zes uur geleden bijvoorbeeld liep ik op 2500 meter door een laagje verse sneeuw!

Het maakte het er allemaal niet makkelijker op… wanneer het eens een dag goed was moest ik, gejaagd door slechte weerberichten voor de dagen erna, soms extreem lange etappes maken. Tien uur stappen per dag was geen uitzondering de voorbije week. Gelukkig ben ik intussen één brok conditie en ben ik zelfs na zo’n etappe’s niet eens echt moe. En bijna elke dag moest ik belangrijke beslissingen nemen ivm het parcours dat ik de dag(en) erna zou volgen, waarbij een foute keuze gerust kon betekenen dat ik een dag helemaal vast zat in de mist. Een beetje een gejaagde tocht was het resultaat… tzou eigelijk niet mogen, maarja… ik zat ook met een beperkte voedselvoorraad en onderweg was er doodgewoon niets te vinden, dus ik moest wel opschieten. Tussendoor toch ook nog meer dan de tijd genomen om te genieten van het dikwijls formidabele uitzicht : Zo heb ik ondermeer de hoogste toppen van Catalonië en de Ariege beklommen (3144m), en zo zit ik intussen al aan 8 3000-ers. En daar zal het ook bij blijven, want…. er zijn geen 3000-ers meer!

Jaja, het einde is in zicht… op voorhand gaf ik mezelf een kans op vier, hooguit een kans op drie om dit huzarenstukje tot een goed einde te brengen. Nu, na zo’n 50 dagen, durf ik het voor het eerst luidop zeggen : Ik ga het halen. Nog een dikke week de laatste hoge massieven aan elkaar knopen en dan kunnen de schoenen eraf op de Meditterrane stranden. Mentaal en fysiek zal het net op tijd komen. Zeker met het slechte weer vragen lichaam en geest stilaan om rust. Maar eerst nog een laatste weekje genieten van die unieke momenten!

Greetz!

Willem

Dag per dag :

Dinsdag 14/08 : Via de GR11 afgedaald. De landschappen in het dal richting Esterri d’Aneu deden bij momenten denken aan de Scheldeboorden tussen Gent en Oudenaarde. 7kg eten ingeladen en dan via het asfalt omhoog tot Cerbi, en vandaar een heel weinig belopen pad om naar het Mont-Rouch-massief te klimmen. 1700m bergop met bijna 25kg op de rug… Ik vroeg me af hoeveel mensen per jaar eigelijk deze route zouden nemen want veel meer dan veesporen aaneenknopen  was het eigelijk niet. Nog de Col Curios en Col Calaberente over en dan bivakkeren aan Estany Major de la Gallina. Een hele lange, hele zware dag, misschien wel de zwaarste van de hele tocht.

Woensdag 15/08 : Prachtige zonsopkomst tijdens de afdaling langs de Gallina-meren. Opgejaagd door slechte weersvoorspellingen opnieuw een lange etappe gemaakt, via Noarre en Col de Certascan tot Estany Romedo de Baix. Onderweg Tuc de Certascan nog meegepikt. Heel mooi bivak aan het meer.

Donderdag 16/08 : Regen en mist. Serieus gevloekt op weg naar Port d’Artigue : het pad stond compleet verkeerd ingetekend op de kaart. Toch een uur zitten zoeken. Met een Spanjaard op en over de col, aan de oostkant een choas van blokkenvelden. Het pad binnendoor niet genomen wegens de mist maar helemaal tot de parking afgedaald en vandaar terug meer dan 1000m geklommen tot Refuge Pinet.

Vrijdag 17/08 : Vandaag stond mijn rondje 3000-ers op het programma… maar dit dreigde letterlijk de mist in te gaan. Rond 12u was mijn geduld op en begon ik te klimmen om gewoon via de col naar Spanje door te steken. Maar zie, na een halfuur was ik boven de wolken uitgeklommen en kon ik toch Montcalm (3077m), Verdaguer (3133m) en Pic d’Estats (3144m) op, met fantastische uitzichten. Daarna afgedaald tot Estany de Sottlo en een droombivak op een terrasje aan de noordkant van het meer. ’s Avonds nog even naar Col de Baborte gelopen.

Zaterdag 18/08 : Mooi weer en dus terug een lange etappe gemaakt want de voorspellingen voor volgende week werden stilaan dramatisch. Afgedaald naar Vallferrara, vandaar even Frankrijk binnen via Port de Boet en wat verder Andorra in via Port de Rat. Het stukje tussen die 2 cols was absoluut schitterend. Nog even doorgelopen tot Estanys de Tristania, waar het na het verdwijnen van de dagjesmensen best wel mooi bivakkeren was.

Zondag 19/08 : Er hing onweer in de lucht… 5u45 opgestaan, snel Portella de Rialb over en er al om 10u15 de brui aan gegeven aan het prachtige hutje van Rialp. Daar zat ik lekker warm en droog terwijl het ’s middags bliksemde en pingpongballen hagelde. Ik was helemaal alleen in de hut ’s avonds

Maandag 20/08 : Mist in Frankrijk, zon in Andorra, dus van mijn geplande parcours afgeweken. Alweer een hele lange dag, over 3 cols en bijna 2km klimmen. Het parcours was wel verrassend mooi. De weerberichten waren opnieuw heel slecht dus alweer een onbemand hutje gestrikt, ditmaal aan Estanys de Juclar. Helaas kwam de plaatselijke puberende jeugd daar ’s avonds een feestje bouwen dus werd het een korte nacht…

Dinsdag 21/08 : Serieus verschoten bij het opstaan : boven de 2400m zag alles wit! Door deze zomersneeuw Col de l’Albe overgestoken, gelukkig waren de stenen niet verijsd. Al bij al viel het nog wel mee en het landschap was wondermooi in deze vroege wintertooi. De afdaling was minder genietbaar : eindeloos gesukkel over verschrikkelijke blokkenvelden in regen en mist. Laatste stukje was het via de GR10-snelweg afdalen naar Mérens-les-Vals. Voor inkopen en internet gelift naar Ax-les-Thermes

Het begin van het einde (of het einde van het begin?) augustus 12, 2007

Hier ben ik weer 🙂

Intussen aanbeland in Espot, niet zo heel ver van Andorra, en een computer bemachtigd op de camping. De laatste week was weer lichtjes zot! De dagen na de vorige mail baarde het weer nogal zorgen : we moesten de hoogste en moeilijkste col van de oversteek over, maar zagen die ochtend geen hand voor ogen door de mist en bovendien was het maar een graad of drie. Gegokt toen het rond de middag wat opklaarde en als zotten beginnen klimmen, tot dichtbij 3000m. Al bij al viel de col nog mee, een beetje geklauter maar ook niet meer dan dat. De mist viel terug neer toen we er net overheen waren. Sjans gehad dus, want zonder goed zicht moet het zowat onmogelijk zijn om daarboven de weg te vinden.

De laatste 3 dagen, waarop we het AiguesTortes-massief hebben doorkruist, waren misschien wel de mooiste van de hele tocht. Een wondere bergwereld met honderden meren en meertjes waar je mond achter elke hoek openvalt van verbazing. Afgesloten hebben we gisteren met een avondlijke beklimming van een top van bijna 3000m, en zagen de zon langzaam zakken achter een eindeloze reeks bergen, terwijl de nacht al door de dalen kroop. Roodgekleurde mistflarden die voorbijdreven maakten het plaatje compleet. Echt ongeloofelijk schoon, iedereen die een beetje goed te been is zou dat eigelijk eens gedaan moeten hebben. En iedereen die dat eens heeft gedaan zou op slag  verliefd zijn op de bergen. Het top-gevoel is iets heel bijzonders. Neerkijkend over schijnbaar de hele wereld, dat is eigelijk een beetje ego-strelend. De Noor Ibsen schreef ooit : “Here, here up on the mountain here is god and down there in the valleys are the others, dwelling”. Een god voel ik me niet maar op een of andere manier wel een beetje verheven.

Wat zag ik nog op die top : Dat de rij bergen in het oosten een stuk minder indrukwekkend was dan die in het westen. Met andere woorden, het hoogste van de Pyreneeën ligt stilaan achter mij. Maar toch. Nicolas vertrekt morgen naar Barcelona, de resterende naar schatting 20 dagen naar de zee moet ik weer mijn eigen boontjes doppen. En het stuk dat nu ligt te wachten, de Ariège, schijnt niet van de poes te zijn. Of zoals Ton Joosten (Nederlands Pyreneeënkenner) het in z´n boeken schrijft : “Het eerste wat me te binnen schiet als ik aan dit deel van de tocht denk, is dat de trekker genadeloos wordt geconfronteerd met zichzelf. Lange etappes, ontoegankelijke gebieden, het grotendeels ontbreken van paden en bemande berghutten en de eenzaamheid onderweg zijn factoren die ervoor zorgen dat hoge eisen worden gesteld aan de zelfredzaamheid. Voor je ligt veruit de hardste sectie van de oversteek. Wanneer je achteraf op deze tocht terugkijkt, zal je moeten vaststellen dat er tussen Espot en L’Hospitalet près d’Andorre dingen gebeurd zijn die je niet meer loslaten. Dit is geen tocht waar je een paar leuke herrineringen aan zult overhouden, maar een indringende gebeurtenis die je de rest van je leven met je meedraagt. Een tocht met een geweldige impact.”

Morituri te saluant 😉

 ps : binnen paar dagen mogelijk eerste foto´s als Joris&Goedele terug in België zijn, hou de site in de gaten !

pps : Bij deze heel oprecht superveel succes gewenst aan alle tweede-zitters !

 Dag per dag :

Din 07/08 : Op ons hotelleke in Benasque het einde van de zondvloed afgewacht en dan vertrokken. Koud, mistig en buien. De vallei doorgewandeld en de tent rechtgezet naast de vuile Cabana d’Aigualluts, aan de gelijknamige vlakte.

Woe 08/08 : Mist ’s morgens. Net toen we rond 11u alle hoop opgaven om de Mulleres over te raken en hadden besloten om via de Colle Picina naar Vielha te trekken, trok de hemel open. Doorgegeven naar de col en deze zonder problemen overgestoken. De oostkant was gelukkig sneeuwvrij (hiernaar hadden we op voorhand ook al geïnformeerd op Camping Aneto). Tot 18u30 doorgewandeld en gebivakkeerd aan het onderste van de Estanhols de Mulleres, intussen was het ook weer mistig en ijzig koud geworden.

Don 09/08 : Ijs op de tent. Gedaald naar Hospital de Vielha terwijl de zon erdoor kwam. Vandaar gelift naar Vielha voor inkopen. De Tunel de Vielha dateert (volgens onze chauffeur) nog van voor Franco en dat was eraan te merken. Pure horror. 5km zonder een enkele nooduitgang en een tunnel die zo smal was dat vrachtwagens nauwelijks konden dwarsen. Ik heb dat stukje eigelijk als het gevaarlijkste van de hele tocht ervaren. Om maar te zeggen hoe relatief het allemaal is… Inkopen gedaan, teruggelift en dan doorgestapt tot het mooie Estany de Mar.

Vrij 10/08 : Drie graden vorst vanochtend. Via de Coret d’Oelhocrestada de Aiguestortes betreden. Vanaf de col de Montardo beklommen, qua verhouding uitzicht/inspanningsniveau misschien wel de tofste berg van de Pyreneeën. Ongeloofelijk uitzicht. Daarna nog wat gedaald tot het Estany Clot en er een luie middag in de zon van gemaakt.

zat 11/08 : Naar refuge de Ventosa i Calvell gedaald en besloten om de weekenddrukte in het nationale park te vermijden door een rondje te doen in de onbekendere Circ de Colomers. Onbekend maakt onbemind. Een schitterende tocht langs tientallen bergmeertjes. Bivak op 2600m bij een meertje aan de Port de Ratera. Zwemmen op hoogte die middag 🙂 De Tuc de Ratera beklommen voor de zonsondergang.

Zon 12/o8 : Gemakkelijke maar verrassend mooie afdaling naar Espot, en ons geïnstalleerd op de camping. Voor Nicolas zit het erop, ik neem een rustdag en trek daarna verder oostwaarts.

De grote bevraging augustus 6, 2007

BENASQUE – Van onze verslaggever ter plaatse

Zonsondergang op een schitterend terrasmeertje, met uitzicht op het hele massief, een rustig vooruitkabbelend beekje, wat sprinkhanen op de achtergrond, een mens zou er spontaan van huppelen achter de vlinders. De natte droom van de romantisch-geexalteerde ziel, quoi. Maar de Ibones de los Collado de los Caballos zijn meer dan dat. Willem is namelijk halfweg zijn lange mars. In uren, welteverstaan. Hoog tijd voor een interview dus.

Straffe stoot, een welgemeende proficiat.

(Glimlacht) Bedankt. (viriele handdruk)

Om te beginnen een vraag die je wel elke dag hoort, wij gaan die traditie dus verderzetten: hoe is het zover kunnen komen?

(Zucht) Wel, het begon met een plan om naar Santiago te stappen, 2 jaar geleden, en ik zou daarbij gekozen hebben voor een route die voor 20 dagen door de Pyreneeen trok. Naarmate ik over die 20 dagen meer opzoekingswek deed besefte ik dat eigenlijk dat stuk het stuk was dat ik wou doen. En op die manier is langzaam het idee beginnen rijpen. En daarenboven had ik wel zin in iets zots te doen dat er later misschien nooit mer zal en kan komen.

Enig idee hoeveel anderen de Pyreneeen oversteken?

Ik schat een 2 a 300, maar dat is dan puur afgaand op hetgeen ik in het Baskenland heb gezien. Maar mijn tocht is in die zin wel uniek dat ik geen tocht uit een of ander boekje loop en door vele omwegen nog veel langer onderweg ben dan de meeste anderen.

Stoer. Ook stoer: ge zijt nu halfweg. Hoe blik je terug op deze tijden?

Het eerste deel in het Baskenland was landschappelijk misschien niet zo boeiend als de rest, maar ik heb er toch bijzondere herineringen aan overgehouden.

Zoals?

Omdat ik voor het eerst lange tijd alleen stapte en ongedwongen contact kon leggen met reizigers allerhande en de plaatselijke bevolking. Toch zal ik niet ontkenne dat het deugd deed om daarna gezelschap te krijgen toen we de echte Pyreneeen introkken, met de beklimming van de Monte Perdido en de overnachting op de Taillon als absolute hoogtepunten. (blik op oneindig en slaat daas dood)

Na een maand zotte toeren moogt ge een bijnaam kiezen. Rambo/Iron man/Stalin/La bete des Pyrenees?

Ik vind ze alle 4 wel tof, maar kies toch voor de naam die een Bask mij gaf: Crazy Mister Belgium.

Goede keuze! U mag door naar de volgende ronde. Mis je eigenlijk iets, behalve je mama?

Ja, soms, op moeilijke momenten, mis ik een beetje de huiselijke warmte, het achter enen pint op cafe zitten met vrienden of het lekkere eten van thuis.

Nostalgie naar resto de Brug?

Naar resto astrid. Ik hou toch nog heel erg van dit eenvoudige en o zo mooie leven in de bergen, maar ik kan niet ontkennen dat ik wel verlang naar een goede barbecue. Ik ben tenslotte al een maand onderweg.

Dat is meteen ook de reden waarvoor je geinterviewd wordt! En hoe is het verder met de spijsvertering?

Goh, 3 beauforts met rukwinden.

Opgelet: de volgende vraag is een serieuze vraag.

Ow pijnlijk

Wat is uw pronostiek voor de komende maand? Rooskleurig of zwartgallig?

Wel de komende 10 dagen vertoef ik in jouw aangenaam gezelschap…

Ik ben helemaal ontroerd.

Dus dat zal zeker geen probleem zijn. De week erna wordt mentaal wellicht de moeilijkste van de hele tocht, want zoals Pyreneeen-kenner Ton Joosten in een van zijn Pyreneeen boeken schrijft over deze week: “De eenzaamheid onderweg, het gebrek aan gemarkeerde paden en bemande berghutten zorgen ervoor dat hoge eisenworden gesteld aan de zelfredzaamheid. Dit is geen tocht waar je enkele leuke herinneringen aan zult overhouden, maar een indringende gebeurtenis die je de rest van je leven met je meedraagt. Een tocht met een geweldige impact.” Maar als ik die week goed doorkom, dan ligt de weg naar de zee open en kan enkel een ongeluk mij nog tegenhouden.

Gevangenen krijgen psychologische begeleiding en hervallen, frontsoldaten krijgen psychologische begeleiding en tekenen opnieuw voor het front, hoe wordt uw inburgeringstraject?

(lacht) Alcohol is de enige oplossing!

Dat zal mama graag horen. En als afluiter…

Nu al ?

Ja, ook aan leuke dingen komt een eind… Heb je een boodschap voor de lezer?

Dit is een moeilijke, Walter… Wel jongens, terwijl ik de zonsondergang bewonder met een flesje Rioja-wijn op 17 graden en omringd door de 3000-ers kan ik eigelijk alleen afsluiten met het Mark Twain-citaat dat ook bovenaan de site prijkt : “In 20 years time, you’ll be ñore disappointed by the things you didn’t do, than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

(zingt “Time” van Pink floyd)

– NICOLAS “Tatcher” RENNUY

2 fantatische weken & voorbij halfweg ! augustus 6, 2007

Hola !

Na 2 weken nog eens een update! 2 werkelijk formidabele weken die zijn voorbijgevlogen. Waar ik in een vorige mail nog wat klaagde over slecht weer, hebben de Pyreneeën zich nu in al hun glorie laten bewonderen. 14 dagen vlakke zon en warm weer, het was pas het onweer vorige nacht dat daar (voorlopig) een einde aan heeft gemaakt.

Goed, nu zit ik samen met Nicolas in Benasque, een dorpje in Noord-Spanje ingesloten tussen de hoogste massieven van de Pyreneeën. Gisteren stonden we nog op de op één na hoogste top van het hele gebergte, de Pico Posets, op 3369m. En exact een week eerder beklom ik op m’n eentje (Goedele was die dag helaas ziek, allicht door besmet drinkwater, en bleef samen met Joris beneden) de Monte Perdido, de derde hoogste. Allé, twee van de drie hoogste toppen van het gebergte op een zeek tijd, dat was toch lichtjes super! Hieronder volgt nog een verslagje van de beklimming van de Perdido.

Maar nog zotter, met voorsprong hét moment van de reis, was de overnachting op de top van de Taillon, met z’n 3144m ook redelijk vooraan in het lijstje van hoogste Pyreneeëntoppen. Voor Goedele&Joris was dit op de laatste avond van hun tocht van 2 weken. We klommen in de vooravond na een grondige analyse van het weer (onweer wilt ge echt niet hebben daarboven…) naar de top, verstevigden er de stenen muurtjes op de top wat en rolden dan gewoon ons matje uit. Vanin de slaapzak genoten van de zonsondergang met een uitzicht van honderden kilometers in alle richtingen, tot diep in Spanje en Frankrijk en met een eindeloze reeks Pyreneeëntoppen in het oosten en westen. Onvergetelijk! En nog goed geslapen ook, ook al was het ´s nachts een beetje aan het vriezen. Zo goed geslapen zelfs dat ik de zonsopkomst de volgende morgen heb gemist wegens overslapen 🙂

Ook voor de rest het ene hoogtepunt na het andere : ik probeer er wat fotolinks bij te steken omdat jullie toch het een en het ander zouden kunnen visualiseren :

Een bivak aan de noordflank van de Vignemale : http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=251342073&size=o

De Ordesa-canyon : http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=270397487&size=o

De beklimming van de Monte Perdido (vervang dit peetje door mij 🙂 ) : http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=37306598&size=o

Overnachting op de Taillon en de Cirque de Gavarnie : http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=228108406&size=o

De vergletsjerde noordflank van de Monte Perdido : http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=868516285&size=l

De doorkruising van het Posets-massief en de beklimming van deze top (3369m) : http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=192107673&size=o

En dan het verslagje van de beklimming van de Monte Perdido : Goedele was die nacht ziek geworden, dus zou ik de top alleen beklimming. Uitvalsbasis was de Refugio Goriz, op 2160m. Ik stond om 5u20 op om aan de klim te beginnen vanaf het momemt dat er genoeg daglicht was. Kluisje gehuurd in de hut om tent, slaapzak, matje, een berg eten en nog wat brol achter te laten. Dat bespaarde toch direct een kilo of 10 in de rugzak, een luxe die ik voor de lange klim best wel zag zitten. Om 6u30 begon ik eraan. Het was nog lekker fris, perfect windstil, ideaal klimweer. De stilte was overdonderend.  De weinige klmmers die voor mij waren begonnen haalde ik allemaal in en ik begon te hopen om als eerste van de dag op de top te staan. De eerste 800m klimmen naar het ijsmeetje Lago Helado waren eenvoudig, een schoon paddeke naar boven, hier en daar een stukje klauteren over wat rotspartijen of een sneeuwvlekje oversteken. Om 8u10 stond ik aan het meertje. Ik vulde m´n water bij en at wat chocolade alvorens aan het laatste stuk naar de top te beginnen. Mijn hoop om eerste boven te staan mocht ik ook opbergen want een groep had hier overnacht en was wat hoger in de couloir aan het klimmen. Die couloir lag onderaan nog vol sneeuw dus klom ik eerst nog wat door over de morene en een stukje rots alvorens rond de 3120m naar links de couloir in te duiken. Dit was een enorme rotzooi van losse keien en grind, echt verscrhikkelijk vermoeiend en een aanslag op de achillespezen. Bij elke 2 stappen gleed ik er eentje terug naar beneden. Pas rond de 3300m werd het terug wat eenvoudiger. Tegen de top aan moest ik nog over een sneeuwveld. Andere klimmers bonden hier hun stijgijzers aan maar dat was eigelijk totaal niet nodig. Nog een klein stukje over de rotsen en ik stond, rond negen uur, op de derde top van de Pyreneeën, op 3355m. Het was 4 graden boven. Het uitzicht in alle richtingen was ronduit fenomenaal, deze fotokes geven een en ander weer maar het zicht bij mij was nog beter en het licht mooier : http://www.pirineos3000.com/servlet/Panoramicas?PANORAMICAS_MOUNTAIN=(46,186,534,535)  -> zelf nog haakje sluiten in de link want het wil nie marcheren

En voor de liefhebbers om af te ronden : Dag per dag :

Woe 25/07 : Terug doorheen het Val du Jéret oñhooggeklommen tot Pont d’Espagne en vandaar naar het mooie Lac de Gaube. Jammer van de horden dagjesmensen. Daarna verder doorgeklommem terwijl de impressionante noordflank van de Vignemale steeds dichterbij kwam. Bivak aan de Oulettes de Gaube.

Don 26/07 : Vroeg opgestaan en snel naar de Hourquette d’Ossoue geklommen. Van daaruit de Petit Vignemale bestormd, de eerste 3000-er van de tocht. Fantatisch uitzicht vanop de top. Door een prachtig dal afgedaald en de tent opgezet onderaan Vallée de Canau. ’s Avonds nog eens tot het mooie Lac du Cardal geklommen.

Vrij 27/07 : De kaart kwijtgespeeld op weg naar Puerto de Bernatuero. Gelukkig was er ook nog de 1/50000. Vanaan de col de Pico de Bernatuero beklommen, met eem prachtig uitzicht op Valle d’Ara. Mogelijk een dode gems op mijn geweten want het exemplaar dat op de top stond verschoot zo hard door mijn plotse komst dat het een sprong naar achter maakte en daar gaapte een ravijn van honderden meters diep. Daarna afgedaald naar Torla en daar inkopen gedaan. ’s Avonds nog naar het kapelletje van Casetas de Diazas en daar de tent opgezet.

Zat 28/07 : Doorgeklommen naar de rand van de Ordesa-canyon en Punta Acuta beklommen, het topje met het beste uitzicht op de noordelijke flanken van de canyon. Daarna een zeer steile afdaling in de canyon. Zonder water gevallen en daardoor niet de Faja’s gedaan maar de toeristenroute door het dal. De klim naar de Refugio Goriz op het einde was er wat te veel aan. Aankomst pas rond 18u.

Zon 29/07 : Goedele werd die nacht ziek en bleef samen met Joris aan de refuge. Zelf de Perdido beklommen.

Maa 30/07 : Die nacht was het aan Joris om ziek te worden. Tegen het einde van de ochtend toch zachtjesaan vertrokken. Door een fantatisch maanlandschap via Grutta Casteret en Passage de los Sarrios naar Brèche de Roland. ´s Avonds doorgeklommen naar de top van de Taillon en daar overnacht.

Dins 31/07 : Afgedaald naar Gavarnie via de Echelles de Sarredets, afscheid genomen van Joris en Goedele en ´s avonds Nicolas verwelkomd. Een halve rustdag.

Woe 01/08 : Nog eens teruggelopen naar de prachtige Cirque, heel erg rustig in de vroege ochtend. Vandaar via Refuge des Espeguettes naar Hourquette d’Alans. Stevig doorgezet wegens dreigend onweer op weg naar de Brèche de Tuquerouye. Een verschrikkelijk steile en lastige klim, gelukkig de sneeuw kunnen omzeilen. Op de top een prachtig uitzicht op de Monte Perdido. Overnacht in het onbemande hutje in de Brèche.

Don 02/08 : Onder een grijze hemel vertrokken. Het ijsmeer gerond en door een heel vreemd landschap naar Balcon de Pineta. Prachtig uitzicht op het meer dan 1000m diepe dal waaruit mistflarden kwamen opgestegen. Afgedaald en daarna de GR11 opgepikt tot Fuente de Petramula. Een mooi bivak.

Vrij 03/08 : Een wandeldag om snel te vergeten… In de moordende hitte over een grindwegje afgedaald naar Parzan, daar bevoorraad en vervolgens langs een ander grindwegje een eindeloze klim naar Collado de los Caballos. Het bivak aan de 2 meertjes net ten zuiden van de col maakte gelukkig veel goed, prachtig uitzicht op het Posets-massief en de toppen aan de grens. ’s Avonds een flesje wijn gekraakt om het halfweg-zijn van de tocht te vieren.

Zat 04/08 : Afgedaald naar Viados en door het mooie Valle d’es Millas naar Collado de Eriste geklommen. Een beest van een col. Te moe om ons nog aan de Tuca de la Forqueta te wagen, die er bovendien niet al te simpel uitzag. Bivak een Ibon de Llardaneta.

Zon 05/08 : Vroeg opgestaan en aan de Pico Posets beklommen. Een klim grotendeels over puin, nog een grote sneeuwvlek op weg naar Collado de Llardaneta. Iets voor de top ging Nicolas op het schuivend puin nog onderuit, het bleef gelukkig bij een schaafwonde op de knie. Om 8u51 stonden we, als eersten die dag, boven. Op 3369m het hoogste punt van de hele tocht. Daarna afgedaald, grotendeels a l’improviste naar Ibon de Grist gelopen (het pad dat op de kaart stond niet gevonden) en vandaar over Collado de la Plana bij dreigend onweer afgedaald naar de mooie Ibones d’Escarpinosa. Het begon te regenen net toen de tent recht stond. ’s Avonds en ’s nachts meermaals hevig onweer, op het hoogtepunt tot 5 à 10 ontladingen per seconde.

Maa 06/08 : Korte afdaling richting Benasque onder dreigende hemel. Vannacht wordt meer hemelwater voorspeld dus proberen we ergens een dak boven ons hoofd te bemachtigen.